Rozdział szósty

          Nadszedł wielki dzień… trybuny były całkowicie zapełnione. Weronika siedziała z przyjaciółką i Kubą w pierwszym rzędzie. Specjalnie wybrała miejsca na środku, by mieć dobry widok na Michała. Zaczęło się… wszyscy wstali z miejsc i wiwatowali na widok wbiegających na boisko zawodników. Dziewczynie serce zabiło szybciej, kiedy zobaczyła Michała rozglądającego się po trybunach. Kiedy ją dostrzegł pomachał do niej i uśmiechnął się tak, że Weronika zobaczyła jego dołeczki w policzkach. Uniosła ręce zaciśnięte w pięści, by pokazać, że trzyma kciuki, a chłopak skinął głową przesyłając jej buziaka i dołączył do reszty drużyny, która się już rozgrzewała. Weronika opadła z powrotem na ławkę i odwróciła głowę chcąc ukryć  przed przyjaciółmi rumieńce na jej twarzy.

          Mecz miał trwać 40 minut czyli cztery kwarty po dziesięć minut. Spotkanie było bardzo wyrównane. Dopiero w połowie gry drużyna ze szkoły Weroniki zaczęła prowadzić. Chłopcy  grali świetnie. Wszystkie podania były dokładne, a akcje kończyły się celnymi rzutami, którym towarzyszyły niesamowite emocje. Wszystko wskazywało na to, że wygrają dopóki nie zdarzył się nieszczęśliwy wypadek, który zmienił tor wydarzeń…  W  trzydziestej minucie meczu Michał biegł do kosza, kozłując piłkę, kiedy biegnący za nim przeciwnik nie zachował się do końca fair play i pociągnął chłopaka za koszulkę. Michał stracił równowagę i upadł na ziemię. Leżał na środku boiska trzymając się za kolano. Weronika zerwała się z ławki i wychyliła się by móc lepiej widzieć co dzieje się na boisku. Do  chłopaka najpierw podeszli nauczyciele w-fu, a po chwili dwóch lekarzy. Dziewczyna z wyrazu twarzy Michała wyczytała, że nie ma się on najlepiej.

          Michał leżąc na ziemi, kontem oka dostrzegł współczucie, a zarazem strach na twarzy dziewczyny. Najpierw usiadł podpierając się na rękach, a później przy pomocy lekarzy wstał, chociaż sprawiło mu to sporo bólu. Machnął do dziewczyny, że jest w porządku i ruszył z pomocą lekarzy w kierunku ławki rezerwowych. Gra została wznowiona, lecz chłopakom nie szło najlepiej po wypadku ich kapitana. Szybko stracili przewagę punktową. Chłopak przyglądał się całej sytuacji ze smutkiem. Widząc Weronikę i smutek w jej oczach poczuł, że nie może ją zawieść, czuł, że musi coś zrobić. Był w końcu kapitanem tej drużyny. Liczyli na niego nie tylko koledzy, ale również wszyscy Ci, którzy przyszli im kibicować, ale przede wszystkim liczyła na niego Weronika. I to dało mu niesamowity przypływ energii. To było dla niego ważne w tym momencie… Pięć minut przed końcem meczu zrobił zmianę i sam wszedł na boisko, udzielając kilku rad swoim kolegom z drużyny. Dzieliło ich dwie minuty od końca meczu. Michał dał znak i podał piłkę koledze, który oddał rzut, niestety nie celny, ale piłka była wciąż po ich stronie. Zawodnicy chcieli oddać rzut, ale byli dobrze pilnowani przez przeciwników. W pewnym momencie podali piłkę do Michała, który nie był pilnowany. Chłopak zerknął w pośpiechu na zegar. Zostało zaledwie dziesięć sekund… Chłopak zaryzykował i rzucił piłkę, która wpadła prosto do kosza i w ten sposób zdobył trzy punkty, dzięki którym wyszli na prowadzenie i wygrali mecz. Trybuny zaczęły zbiegać na boisko. Weronika ruszyła prosto do Michała, który wziął ją w ramiona i podniósł do góry.

- Michał, uważaj na kolano – krzyknęła dziewczyna śmiejąc się w głos. – Byłeś wspaniały - dodała.

- Bez Ciebie nie dał bym rady – szepnął Michał prosto do Weroniki ucha i mocno ją przytulił, a dziewczyna zapragnęła by czas się zatrzymał i ta chwila trwała wiecznie...