Rozdział siódmy

          Zaczęły się w końcu ferie, na które Weronika tak bardzo czekała. Chciała w końcu odpocząć od szkoły, lekcji i nauki. Cieszyła się na myśl, że będzie mogła dłużej pospać i częściej spotykać się z przyjaciółmi. Krótko przed feriami wrócił z delegacji tata Weroniki, który był inżynierem i czasami wyjeżdżał na krócej lub trochę dłużej, by dopilnować budowy. Dziewczyna w poniedziałkowy dzień obudziła się krótko przed południem. Bardzo dobrze czuła się z myślą, że nie musi iść do szkoły. Weronice burczało w brzuchu, więc poszła do kuchni i zrobiła sobie dwa tosty, z którymi wróciła do swojego pokoju. Wzięła laptopa do łóżka i zalogowała się na Facebooka. Jedząc tosty przeglądała wpisy znajomych i już miała się wylogować, gdy wyświetliło się jej okienko czatu. Napisał do niej Michał, z czego się bardzo ucieszyła.
Michał: Cześć :-)

Weronika: Heej 

Michał: Co u Ciebie słychać?

Weronika: Praktycznie to niedawno wstałam. No i można powiedzieć, że konsumuje śniadanie, o ile posiłek jedzony o tej porze można nazwać śniadaniem ;-)

Michał: Ty to masz dobrze...

Weronika: Czemu tak uważasz?

Michał: Ja nie śpię już od 7.00

Weronika: Dlaczego?

Michał: Zapomniałem wyłączyć budzika i kiedy mnie już obudził, nie mogłem zasnąć.

Weronika: Zdarza się :-) A co teraz porabiasz?

Michał: Słucham muzyki, a po południu idę na trening.

Weronika: Czyli z twoim kolanem jest już całkiem nieźle?

Michał: Można powiedzieć :-)

Weronika: A jak się miewasz, no wiesz...

Michał: Jeśli pytasz o Klaudię, to sam nie wiem... Spotkałem się z nią następnego dnia po naszej rozmowie i rozstałem się z nią. Zakończyłem nasz związek, chociaż to wszystko skończyło się chyba wcześniej. 

Weronika: Przykro mi z tego powodu...

Michał: Mi też jest przykro, ale wiesz co mnie najbardziej zraniło? To, że kiedy jej powiedziałem, że to koniec, ona się nawet nie zmartwiła. Wręcz sprawiała wrażenie jakby poczuła ulgę. Zupełnie jak gdyby te wspólne półtora roku nic dla niej nie znaczyło.

Weronika: Musi być Ci ciężko.

Michał: Sam nie wiem. Mam mieszane uczucia i czasami czuję się niemal pusty, jakby wszystkie uczucia się ulotniły...
Weronika: Nie wiem, jak mogłabym Ci teraz pomóc, ale jak byś chciał jeszcze kiedy po prostu  porozmawiać to pisz albo dzwoń.
Michał: Okay :-) Będę o tym pamiętał. A wiesz...ta książka, którą mi ją poleciłaś wtedy w bibliotece to był świetny wybór. Moja mama jest nią zachwycona.
Weronika: To świetnie. Wiec skoro robisz takie trafne prezenty, musisz dawać je po prostu częściej ;-P
Michał: Hahaha :-) Nie bądź taka skromna, bo wiesz doskonale, że bez twojej pomocy prawdopodobnie nie kupiłbym żadnej książki.
Weronika: Coś byś tam wybrał ;-)
Michał: Masz już jakieś plany na ferie?
Weronika: Nic szczególnego nie planuje. Spędzę je raczej w domu, ewentualnie wybiorę się na weekend do dziadków.
Michał: To podobnie jak ja. A może...gdy będziesz się nudzić, wybierzemy się do kina. Co ty na to?
Weronika: Bardzo chętnie ;-)
Michał: Co byś powiedziała w czwartek o 16.00?
Weronika: W porządku...
Michał: To jesteśmy umówieni na czwartek. Będę na Ciebie czekał pod kinem. Dobrze?
Weronika: Okay :-)
Michał: Więc do zobaczenia...
Weronika: Pa ;-)
          Dziewczyna wyłączyła komputer i zaczęła się  ubierać, cały czas myśląc o wydarzeniach z ostatnich tygodni.Zadawała sobie ciągle pytanie, na które niestety nie znała odpowiedzi. Myślała o tym, jakie zmiany wprowadzą do jej życia te zdarzenia, które mają teraz miejsce...