Rozdział piąty

          Był piątek. A co z za tym szło? Weekend… Dziewczynie ten dzień dłużył się niesamowicie. Na ostatniej lekcji, którą była biologia Weronika w ogóle nie mogła się skupić. Spoglądała ciągle na zegarek i odliczała minuty do końca lekcji. Po długo wyczekiwanym dzwonku wyszły z Natalią z klasy i ruszyły korytarzem w kierunku schodów. Weronika pochłonięta rozmową z przyjaciółką skręciła za róg wpadając na… Michała.

- Ups… Sorki – powiedziała.

- Nie szkodzi – uśmiechnął się chłopak.

- To ja uciekam na kółko matematyczne – powiedziała Natalia. Zeszła z paru schodków, odwróciła się i za plecami Michała roześmianą twarzą uniosła ręce na znak, że trzyma kciuki. Weronika zignorowała ją i uśmiechnęła się do chłopaka.

- Znowu nietypowe spotkanie w nietypowych okolicznościach – odrzekł Michał z szerokim uśmiechem.

- Tak – przyznała dziewczyna rumieniąc się lekko.

- Hmm tak sobie myślę, że może dziś wybierzemy się na to obiecane ciastko, 
jeśli oczywiście masz ochotę i nie masz nic w planach.

‘Pewnie, że mam ochotę’ pomyślała Weronika.

- W porządku – zgodziła się.

Po wyjściu ze szkoły poszli do małej kawiarni. Usiedli przy stoliku w rogu lokalu z dala od innych klientów.

- To, na co masz ochotę? – zapytał Michał podając kartę.

- Yyy… niech będzie sernik z brzoskwiniami – odparła Weronika.

- Coś do picia?

- Może być sok pomarańczowy.

Chłopak poprosił kelnerkę do stolika i złożył zamówienie.

- Poprosimy sernik, szarlotkę i dwa razy sok pomarańczowy.

- Oczywiście – odpowiedziała uprzejmie młoda kobieta i odeszła od stolika.

- Jak Ci minął dzień – spytał Michał.

- Muszę przyznać, że nie należał on do najmilszych. Bywały lepsze. A jak idą przygotowania 
do meczu koszykówki?

- Trener daje nam niezły wycisk. Większość czasu spędzamy na hali sportowej i mamy oczywiście lekcje, sprawdziany i kartkówki, ale mam nadzieję, że warto się poświęcić. Mamy spore szanse na wygraną w tym meczu. Jeśli się nam uda przejdziemy do rozgrywek wojewódzkich.

- Wierzę, że wygracie. Cała szkoła za was kciuki. A ostatnio nawet czytałam w lokalnej gazecie o klubie sportowym z naszej szkoły i waszej drużynie – kończąc mówić, Weronika dostrzegła, że chłopak patrzy nad jej ramieniem w dal, a uśmiech znikł z jego twarzy.

W tym samym momencie kelnerka przyniosła zamówienie.

- Dziękujemy bardzo – odpowiedziała Weronika uśmiechając się do kobiety.

- Widzę, że nie tylko ja mam gorszy dzień – powiedziała Weronika zwracając się do Michała.

- Przepraszam Cię. Po prostu się zamyśliłem – upił łyk soku i nie wiadomo dlaczego zaczął opowiadać dziewczynie o swoich problemach. – Mam kłopot z moją 
dziewczyną – zaczął. – Chociaż jesteśmy razem, Klaudia nie jest do końca lojalna wobec mnie. Podrywa innych chłopców. Flirtuje z nimi nawet w mojej obecności. Kiedyś na imprezie zauważyłem ją, kiedy całowała się z chłopakiem. Wybaczyłem jej wtedy to, ale  teraz nie mogę już tego znieść. Nie potrafię być w takim związku. Po prostu nie umiem...

          Weronika była w szoku. Dostrzegła łzy w oczach Michała. Nie potrafiła zrozumieć Klaudii. Dziewczyna do końca nie wiedziała jak ma się zachować w tej sytuacji. Zaryzykowała i położyła swoją dłoń na rękę chłopaka. Michał podniósł głowę, uśmiechnął się blado i delikatnie ścisnął rękę dziewczyny.

- Michał… a… czy ty ją kochasz? – spytała Weronika nieśmiało.

Michał przez chwilę patrzył się w ścianę, aż w końcu spojrzał się na Weronikę 
i westchnął.

- Właśnie to jest najgorsze, bo… ja… chyba nie potrafię jej już kochać tak jak wcześniej. 
Nie umiem…

Przez chwilę siedział z głową schowaną w dłoniach. Po chwili wyprostował się i spojrzał dziewczynie w oczy.

- Przepraszam, nie powinienem zawracać Ci głowy tym wszystkim.

- W porządku. Po prostu musiałeś z kimś pogadać.

- Dobrze. To może teraz zjemy te nasze ciastka? – spytał Michał uśmiechając się blado.

- Yhm, bardzo chętnie – odrzekła Weronika.

Po piętnastu minutach dziewczyna spojrzała na zegarek i powiedziała do Michała:

- Będę się już zbierać. Zrobiło się już trochę późno.

- Okay. Odprowadzę Cię.

- Nie musisz. Wrócę tramwajem.

- To odprowadzę Cię do przystanku.

           Prawie przez całą drogę szli w milczeniu. Weronika spoglądała czasem ukradkiem na Michała. Chłopak szedł wolno, trzymając ręce w kieszeni. Miał poważny wyraz twarzy. Widać było, że nad czymś się myślał.

- Weronika – odezwał się w końcu przerywając ciszę. – Chciałbym Ci podziękować, 
że mnie wysłuchałaś. Ta rozmowa była mi bardzo potrzebna.

Weronika nic nie odpowiedziała, tylko uśmiechnęła się do niego.

- Wybierasz się na sobotni mecz? – spytał chłopak.

- Nie wiem jeszcze.

- Miło by było, żebyś przyszła – uśmiechnął się tajemniczo.

Dziewczyna zauważyła zbliżający się tramwaj, na który czekała.

- To mój – kiwnęła głową w tamtą stronę.

- To na razie – odezwał się chłopak.

Weronika uśmiechnęła się. 

- Do zobaczenia w sobotę na meczu – krzyknęła dziewczyna już z tramwaju.