Rozdział trzynasty

          Czy on chciał mnie naprawdę pocałować? Leżąc na łóżku w swoim pokoju Weronika zastanawiała się nad tym chyba już po raz setny. Długo  nie mogła zasnąć. Ciągle wracały do niej myśli związane z Mikołajem. Czuła, że coś się między nimi zmieniło. Na chwile jej myśli odwrócił sms, którego przysłał Michał. Chłopak poprosił ją o spotkanie... Nie zdziwiło jej to zbytnio, chociaż zaniepokoił ją fakt, iż nie zadzwonił sam, by o tym powiedzieć. Dziewczyna chciała na chwilę przestać o tym wszystkim myśleć. To wszystko zaczęło ją przerastać. Włożyła słuchawki w uszy, a kiedy zaczęła grać muzyka Weronika oderwała się na chwilę od rzeczywistości, aż w końcu zasnęła.

                Rano dziewczyna wstała z dziwnym uczuciem.  Coś nie dawało jej spokoju. Jeszcze  raz sprawdziła czy spakowała wszystkie rzeczy do szkoły, ale wszystko było w porządku. Zjadła śniadanie i wyszła. Zdziwiła się, gdy w szatni nie spotkała Michała. Zawsze czekał tutaj na nią by się przewitać. Nie spotkała go również na korytarzu na każdej następnej przerwie. Dzwoniła, ale najwyraźniej miał wyłączony telefon. Na spotkanie też nie przyszedł. Weronika czekała przez godzinę w cukierni, gdzie się umówili, kiedy w końcu poszła pod jego dom. Drzwi otworzyła jej mama chłopaka.

- Ooo Weronika. Dzień dobry. Miło, że przyszłaś.

- Dzień dobry. Jest Michał, bo nie było go dziś w szkole i… - przerwała.

- Mówił, że źle się dziś czuje i został w domu, ale to pewnie tylko przeziębienie. Jest u siebie na górze.

Weronika uśmiechnęła się, a w tym momencie na schodach pojawił się Michał.

- Cześć… Nie mówiłaś, że przyjdziesz.

- Gdybyś miał włączony telefon to uprzedziłabym się.

Chłopak zaprosił dziewczynę do swojego pokoju.

- Przepraszam. Rozładował mi się telefon i nawet nie zauważyłem tego.

- Byliśmy dziś umówieni. Pamiętasz? Czekałam na Ciebie. Martwiłam się.

Chłopak milczał.

- W piątek też miałeś rozładowany telefon? – zapytała dziewczyna z lekkim sarkazmem w głosie.

- Słucham?

- Dzwoniłam do Ciebie wieczorem kilka razy.

- Tak wiem, ale nie mogłem odebrać – wziął głęboki oddech.

- Michał możesz mi powiedzieć co się dzieje? Mam wrażenie, że mnie unikasz.

Chłopak siedział poważny i zamyślony. Nieobecny wzrok wbił w ziemię. Ona siedziała naprzeciwko niego, przyglądając się mu w milczeniu. Teraz była pełna obaw.

- Chcesz się rozstać, prawda? – powiedziała prawie bezgłośnie.

- Skąd wiesz? – jego głos był pozbawiony jakichkolwiek emocji.

- To widać… Dlaczego Ty mi to robisz? – nastała chwila ciszy. Odważyła spojrzeć się na niego. Spojrzała w oczy chłopaka, który jeszcze przed chwilą była całym jej światem.

- Nie jesteśmy dla siebie stworzeni.

- Wiesz w ogóle jak to brzmi?

- Wiem… tak banalnie, ale co mam Ci powiedzieć?

- Prawdę. Nie kłam, tylko podaj mi prawdziwy powód.

- Chcę wrócić do Klaudii... Przepraszam, powinienem powiedzieć Ci o tym wcześniej. Nie chciałem Cię okłamywać.

Teraz ona milczała. Łzy napływały jej do oczu, jednak powstrzymywała je. Czekała, aż coś powie, ale chłopak się nie odzywał.

- Jak mogłeś…

Po jej policzku spłynęła łza.

- Proszę Cię, przestań. Po prostu Cię nie kocham.

- Więc kłamałeś.

- To nie tak. Ja nie wiedziałem jak mam Ci to powiedzieć, ale ja nic do Ciebie nie czuje. Z każdym dniem miałem coraz mniej odwagi, żeby spojrzeć w twoje oczy i powiedzieć, że chcę to skończyć. Między nami nic już nie będzie. Przepraszam, jeśli Cię zraniłem…

- Więc kłamałeś mówiąc, że mnie kochasz...

- Wtedy nie kłamałem. Czułem coś do Ciebie.

- Coś, czyli co?

- Myślałem, że Ciebie kocham…

- Jak można myśleć, że się kogoś kocha. Albo kochasz, albo nie.

- To nie takie proste. Weronika… ja nie chcę Ciebie całkowicie stracić. Zostaniemy…

- …przyjaciółmi?

- Tak.

- Jak ja po tym wszystkim mogę się z tobą przyjaźnić? Co to w ogóle będzie za przyjaźń? I co masz na myśli mówiąc ‘przyjaźń’?

- Chcę się z Tobą widywać, mieć jakiś kontakt.

- I tak o mnie zapomnisz.

- Nigdy Cię nie zapomnę, bo jesteś dla mnie ważna.

- Przestań kłamać.

- Przepraszam. Nie chciałem, żeby tak wyszło.

- Świetnie. Też nie chciałam.

- Przepraszam…

- Nie przepraszaj. To ja przepraszam, że pojawiłam się w twoim życiu

- Weronika nie żałuję żadnej chwili spędzonej z Tobą... Zaczekaj!

Dziewczyna nie chciała już tego słuchać. Wstała i ze łzami w oczach zbiegła po schodach.

- Wszystko w porządku? – spytała z troską mama chłopaka.

- Przepraszam – krzyknęła tylko wybiegając z domu. Kiedy była już dość daleko od domu chłopaka, zwolniła trochę. Słone łzy płynęły po jej twarzy. Mroźne powietrze zapierało jej dech. Lecz to wszystko było niczym w porównaniu z bólem, jakim zadał jej Michał. W głowie miała ciągle słowa chłopaka, które odbijały się jak echo docierając do każdej najmniejszej cząstki jej  ciała. Dziewczyna szła przed siebie, nie patrząc nawet gdzie idzie. W końcu zorientowała się , że jest pod domem Mikołaja. Bez namysłu zapukała do drzwi. Na szczęście Mikołaj był sam w domu. Weronika stała w progu cała zapłakana i roztrzęsiona. Przytulił ją mocno bez słowa, bo wiedział, że jest to najlepszym lekarstwem na złamane serce...