Rozdział siedemnasty

          Kocham Cię… może się wydawać, że to tylko dwa słowa, ale w rzeczywistości to magiczne zaklęcie, które sprawia, że nasze Zycie całkowicie się zmienia. Czasem trwa to dłuższą chwilę, a czasem po prostu z dnia na dzień. Czasami, po prostu boimy się tych zmian, a czasami samych siebie. Czasem kochamy zbyt mocno, żeby uwierzyć, że miłość potrafi zmienić nasz cały świat. Weronika również zaczęła mieć różne wątpliwości. Nie żałowała słów, które napisała, ale miała w sersu pewien niepokój. Nie była pewna nawet samej siebie.

         Było niedzielne popołudnie, a ona dalej czekała na jakiś kontakt od Mikołaja. Jej serce zaczęło szybciej bić, kiedy dostała sms'a. Ku jej rozczarowaniu była to wiadomość od Natalki.

Natalka:

Muszę zobaczyć się z Tobą jeszcze dziś. Najlepiej zaraz...

Weronika:

To wpadaj do mnie

Natalka:

Możemy spotkać się w parku? To bardzo ważne

Weronika:

Co się dzieje? Jesteś bardzo tajemnicza...

Natalka:

O nic nie pytaj tylko chodź.

Weronika:

No dobra. Już wychodzę.

          Dziewczyna pomyślała, że krótki spacer dobrze jej zrobi. Wychodząc z domu spostrzegła, że pogoda zaczynała się psuć. Słońce chowało się za chmury i powiewał delikatny wiatr. Zwolniła na chwilę kroku i jeszcze raz sprawdziła komórkę. Nie dostała żadnej wiadomości, ani też nikt nie próbował do niej dzwonić. Wrzuciła telefon powrotem do swojej torby i w tym samym momencie podniosła wzrok. Nagle na chodniku przed nią pojawił się Mikołaj.

- Cześć Weronika – przywitał się.

- Hej – odpowiedziała krótko dziewczyna, bo w tym momencie nie była w stanie powiedzieć nic innego.

- Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha – uśmiechnął się chłopak.

- Zaskoczyłeś mnie trochę. Nawet trochę bardzo.

Chłopak wyciągnął przed siebie piękną, czerwoną różę, którą wcześniej ukrywał za plecami.

- Proszę, to dla Ciebie.

Weronika nie zdążyła nawet podziękować, bo chłopak przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

- Tęskniłem za Tobą – powiedział krótko. – strasznie szybko bije Ci serce – zauważył.

- Bo ono bije dla Ciebie – jej głos zadrżał.

- Weronika, chciałbym usłyszeć jeszcze raz te słowa, które mi napisałaś, ale jeśli jesteś naprawdę ich pewna.

Dziewczyna spojrzała mu głęboko w  oczy i uśmiechnęła się delikatnie.

- Jestem tego pewna, jak niczego innego na świecie. Mikołaj kocham Cię…

Chłopak uśmiechną się jeszcze raz, zbliżył usta i pocałował dziewczynę, ale tak mocno, że zakręciło jej się w głowie.

- Oszalałem na Twoim punkcie – powiedział, gdy złapał już oddech, gładząc ją po włosach.

- Myślisz, że warto spróbować – spytała cicho, będąc w jego ramionach.

- Pytasz mnie czy warto? Ja odpowiem Ci, że zawsze, bo jeśli Ci bardzo na czymś zależy, uprzesz się, stawiasz czoła swoim słabościom i przeciwnościom losu, to możesz wszystko, a nawet więcej. Kocham Cię i to jest najważniejsze…

Teraz to Weronika się uśmiechnęła.

- Masz rację, bo miłość jest silniejsza od wszystkich barier. Tylko ja najbardziej boję się, że coś pójdzie nie tak i Ciebie stracę. Mojego najlepszego przyjaciela, bez którego nie wyobrażam już sobie życia. Uświadomiłam to sobie ostatnio, kiedy ta nasza przyjaźń została wystawiona w pewien sposób na próbę. Jesteś dla mnie naprawdę kimś bardzo ważnym.

- Weronika nie stracisz mnie i musisz pamiętać o jednej, bardzo ważnej rzeczy. Nie ważne co się między nami będzie działo, ja i tak będę twoim przyjacielem.

Mikołaj objął ją jeszcze mocniej i pocałował w czoło. Dziewczyna czuła jego oddech i czuła bicie jego serca, które biło właśnie dla niej. Czuła się tak bezpiecznie. Nie miała już żadnych wątpliwości. Kochała Mikołaja i tylko to się teraz liczyło. Nic innego, tylko to.

- Zaczyna padać – zauważył chłopak.

- Chyba tak, ale przy Tobie nawet deszcz wydaje się czymś niezwykłym.

W krótkiej chwili krople zmieniły się w prawdziwą, wiosenną ulewę, ale dla nich nie miało to znaczenia